Pa heeft de boxen netjes aan elkaar gesoldeerd. Dat bleek niet zomaar allemaal aan elkaar te kunnen. Per kanaal (links en rechts) zijn er vijf stringen parallel gezet van vijf boxen in serie.
De vloer was er klaar voor, maar de ledjes waren er nog niet. Laat staan dat ze er klaar voor waren. Op vrijdag 9 augustus mochten we ze eindelijk gaan halen. Gelukkig hoefden we daarvoor niet helemaal naar China. Ze lagen bij een postnl-locatie en niet veel later bij ons.
Het testen van de discovloerconfiguratie vond bijna een week later plaats in Valkenswaard. Gewoon omdat Wouter er pas tijd voor had toen we daar waren (en dat al gehoopt had en ze daarom dus meegebracht had.)
Als je goed luistert, hoor je ook het voetbalcommentaar op de achtergrond.
Eindelijk zou dan de vloer die ons zoveel keuzeplezier, maar toch ook wel -stress had opgeleverd, gelegd worden. De vloerenleggers hadden ons verzekerd dat ze geen hulp nodig hadden bij het naar boven tillen van de twee enorme, en vooral ook enorm zware rollen die een paar dagen eerder bij ons waren bezorgd.
Het viel ze behoorlijk tegen, maar uiteindelijk - na een flinke bons compleet met natrillend huis - lagen ze boven. Ik heb nooit gevraagd wat die bons eigenlijk was.
Ook het precies op de goede plek leggen van de vloer viel niet mee, vooral niet omdat hij net ietsje groter was geprint dan wij hadden doorgegeven. Dat betekende dat het er allemaal net anders uitzag dan op de tekening die Wouter voor de vloerenleggers had gemaakt. Als het patroon bij het toiletje precies goed aansloot, klopte het bij de trap niet. Maar na wat overleg en geschuif lag hij goed. Snijden en plakken maar.
De vloer moest geëgaliseerd worden voor de afwerklaag erop kon. Daar hadden we zelf niet aan gedacht, of eigenlijk dachten we dat hij met een beetje schuren wel glad genoeg zou zijn, maar de vloerenlegger dacht daar anders over. Hij zit erop, dus werd de vloer geëgaliseerd. Het filmpje is niet superspannend, maar het laat het proces zien, én er zit best een lekker muziekje onder.
In De Menselijke Maat staat het voorbeeld: zitten op de wc kun je best onder de trap. Zouden wij ook zoiets kunnen maken? En dan zoveel mogelijk vloer om te dansen overhouden? Dat was nog even puzzelen en draaien.
Bijna maakten we een toilet zonder ruimte om kleding uit de weg te halen voor wat je daar komt doen, toch niet onbelangrijk.
We deden het uiteindelijk iets anders dan De Menselijke Maat (uiteraard), zodat er ook nog opslagruimte overblijft. We hadden nog een mooie binnendeur en op zolder stond nog een deurtje dat bijna perfect onder de trap past voor toegang tot de extra ruimte.
Als je kiest voor een geprinte vloer kan eigenlijk alles. Uit alles is het lastig kiezen. Na de eerste patronen, ideeën en ontwerpen volgden er nog meer ideeën. Daarom waren we bijna blij dat de trompe-l'oeils en de plattegronden afvielen omdat die eigenlijk maar vanaf één plek mooi zijn. Er bleef genoeg over om uit te kiezen.
Uiteindelijk vonden we de ultieme basis: de vijfde druk van Snikken en Grimlachjes.
Paaltjens wekt wellicht niet de indruk een feestnummer te zijn, naar verluidt heeft hij menig fuif extra cachet gegeven door op tafel te springen en gedichten te declameren, zijn toehoorders uitermate vermakend.
En die vijfde druk, het is een plaatje, en al bijna een tapijt. Dat ontwerp verdient een podium in het pand waar het boek gedrukt is.
Goed idee! Nu de praktijk nog.
Eerst moesten we het boek zien te bemachtigen, want de plaatjes op internet waren niet goed genoeg. Boekwinkeltjes bracht uitkomst.
Maar onze scanner kan niet genoeg pixels produceren voor een hele vloer. Via Cilia (heldin) kwamen we terecht bij Aldo (held) die heel veel pixels kan produceren, én die voor ons min of meer stante pede naar zijn kantoor wilde fietsen. (Het wikken, wegen en knopen doorhakken had nogal wat tijd gekost, dus er was inmiddels enige haast.)
Maar een boekomslag is nog geen passend tapijt. De ruimte is een stuk langwerpiger dan het boek en de spiegel (met knik) moest goed zijn werk kunnen doen. De titel vervingen we door danspassen, nog wat schoonheidsvlekjes wegpoetsen, een geintje toevoegen, dat soort dingen.
En dan moet het er straks allemaal zo uit komen te zien.
Met hulp van buurman Pieter hebben we die enorme PIR-platen over de balustrade gestoken en de danszaal in getrokken. Nu we weten welke ruimte we moeten overhouden voor het toiletje kan het isoleren beginnen.
Eerst meten waar de platen moeten komen voor een rechte wand. Dan meten waar de platen moeten worden ingekort en dan dus ook zagen. Plaat op z'n plaats - een beetje onhandig is het wel dat formaat, maar als hij eenmaal staat, staat er ook wat -, beetje schroeven, beetje purren. Klaar.
Voorlopig is dit ons laatste vloerenproject dus we willen weer lekker knallen. Er is veel te kiezen. Om te beginnen het materiaal: weer hout of toch iets anders? Veel prachtige patronen passeerden de revue, sommige daarvan kunnen in hout, anderen niet. Talloze gekke en mooi ideeën. Een greep:
Zondag is een rustdag dus zaterdag Generale Repetitie (moet ik meteen weer aan Napoleon denken). 's Ochtends loopt het sabreren niet lekker bij Schie TV. Het gesprek gelukkig wel.
Einde van de middag nog een laatste training. Dat gaat goed, niet top maar goed genoeg. Het blijft spannend.
Er bleek geen overzicht te zijn van de geschiedenis van het wereldrecord sabreren. Een lacune, omissie, leemte.
Ik heb een overzicht gemaakt met heel veel linkjes, die door een eeuwenoude instelling niet onderstreept zijn. Daarom, en omdat het echt wel hilarisch is, het eerste filmpje ook nog eens direct hier. Met daaronder dus het lijstje met links (hoverhover).
Pogingen om het Guinness World Record
"The most champagne bottles sabred in one minute'' te breken:
Sabragetraining is niet alleen maar glitter en glamour. Omdat het 25 februari ook kan regenen, een regentraining. Op techniek, omdat bij de vorige testruns te veel flessen dicht bleven.
Dat ging goed. Nog twee weken om de snelheid voor het wereldrecord erin te krijgen.