Laat maar weer schuiven dat raam

We waren klaar voor de klus. Voor een andere klus, die hierboven welteverstaan, de deurlambriseringsklus. We moesten echter wachten op drogende lijm. Dat hadden we wel een beetje voorzien hoor, dus we wisten wat we in de tussentijd konden doen: het raam maken.

Het statige schuifraam schoof nog wel, sterker: het schoof alleen nog maar, het bleef niet hangen. Het was misschien wel statig maar niet statisch. Logisch, want de touwen waar de contragewichten aan zouden moeten hangen waren niet meer zichtbaar. Dus moesten we iedere keer in de weer met een houtje en kon het raam maar op één stand open.

We hadden al tijden geleden touw besteld om dit te herstellen, maar ja, het is nog best een klus. Het kozijn moet open en voordat het echt goed open kan, moet de lambrisering eraf. Gelukkig waren we toch al in de lambriseringsmood. Dus ging alles eraf. Altijd leuk om weer oude weggestopte stukjes huis te kunnen bekijken.

Het raam moest even naar naar binnen. Dat was een fijne bonus. Konden we eindelijk de verfspetters die niet nader te noemen schildersbeunhazen er een paar jaar geleden op gekliederd hadden, verwijderen. En passant ook nog een meeuweflatsje.

Verder met de touwen en de contragewichten. Even waren we verbaasd om links veel meer gewicht (aan elkaar gebonden met installatiedraad) te vinden dan rechts. Maar zo gek is het niet. Het betekent dat het raam een beetje gaat schranken en dus beter blijft hangen in de positie waarin je hem hangt.

Een touw bleek nog intact, het was alleen los geschoten. Dus we hoefden maar één nieuw stuk. Wel allebei even opnieuw in elkaar vlechten. Heel simpel eigenlijk. Toen kon alles er weer op. En kon het raam weer open, wagenwijd of op een kiertje, en ook weer dicht. Fijn.

Een foto van het eindresultaat is niet zo heel veel anders dan daarvoor, maar het zou nog wel aardig zijn als die nog komt.