"Hoe komen we hieruit?"

Iemand vroeg het echt, een paar weken geleden in onze ridderzaal: "Hoe komen we hier nou straks weer uit?" Hij had een half uur daarvoor haastig plaatsgenomen, omdat hij wat te laat was. Helemaal tot rust gekomen was hij blijkbaar nog niet, want dan had hij de deur toch echt wel zonder extra aanwijzing kunnen ontdekken.

Wij wilden het al lang iets moeilijker maken en dit weekend was daar eindelijk de tijd rijp voor. Het begon met de vraag hoe we het gingen doen. Al die tijd waren er verschillende opties waar we over twijfelden. Zaterdagochtend viel ook het principe van de koelkastdeur af en kozen we definitief voor de schuine stukken uit de uitstekende delen zagen.

De eerste stap was dat er iets dat gelijmd moest worden wat een poos moest drogen. Daar zaten we, net een daadkrachtig besluit genomen, klaar voor de klus, en nu moesten we wachten. Gelukkig was er genoeg te doen en konden we met een andere klus aan de slag: Laat maar schuiven (zie hieronder).

Verder was het veel zagen, passen en meten. Het was dan ook niet geheel toevallig dat we dit weekend hiermee aan de slag gingen. Dinsdag was eindelijk de langbetwijfelde zaagtafel geleverd. Zagen, passen en meten dus, en ook nog wat hameren, schuren en lakken.

Bij het zagen sneuvelde overigens de dikkepeerzaag. Ik denk nog steeds een beetje dat het komt doordat we in ons toch best wel uitgebreide assortiment zagen geen reciprozaag hebben. De dikkepeerzaag werd als zodanig gebruikt en gaf de geest (compleet met rookwolkje). Ik moet zeggen dat de nieuwe dikkepeerzaag het reciproklusje zonder haperen heeft afgemaakt dus misschien was de oude toch al wel een beetje kapot.
Anyway, het is af, op wat puntjes op de i (lijntjes op de schuine kanten, wegwerken van de spijkerkopjes) na.

En misschien nog een schilderijtje wat half op de deur komt. Want je moet de boel niet te serieus nemen.