zondag 30 april 2017

"Hoe komen we hieruit?"

Iemand vroeg het echt, een paar weken geleden in onze ridderzaal: "Hoe komen we hier nou straks weer uit?" Hij had een half uur daarvoor haastig plaatsgenomen, omdat hij wat te laat was. Helemaal tot rust gekomen was hij blijkbaar nog niet, want dan had hij de deur toch echt wel zonder extra aanwijzing kunnen ontdekken.


Wij wilden het al lang iets moeilijker maken en dit weekend was daar eindelijk de tijd rijp voor. Het begon met de vraag hoe we het gingen doen. Al die tijd waren er verschillende opties waar we over twijfelden. Zaterdagochtend viel ook het principe van de koelkastdeur af en kozen we definitief voor de schuine stukken uit de uitstekende delen zagen.

De eerste stap was dat er iets dat gelijmd moest worden wat een poos moest drogen. Daar zaten we, net een daadkrachtig besluit genomen, klaar voor de klus, en nu moesten we wachten. Gelukkig was er genoeg te doen en konden we met een andere klus aan de slag: Laat maar schuiven (zie hieronder).

Verder was het veel zagen, passen en meten. Het was dan ook niet geheel toevallig dat we dit weekend hiermee aan de slag gingen. Dinsdag was eindelijk de langbetwijfelde zaagtafel geleverd. Zagen, passen en meten dus, en ook nog wat hameren, schuren en lakken.
Bij het zagen sneuvelde overigens de dikkepeerzaag. Ik denk nog steeds een beetje dat het komt doordat we in ons toch best wel uitgebreide assortiment zagen geen reciprozaag hebben. De dikkepeerzaag werd als zodanig gebruikt en gaf de geest (compleet met rookwolkje). Ik moet zeggen dat de nieuwe dikkepeerzaag het reciproklusje zonder haperen heeft afgemaakt dus misschien was de oude toch al wel een beetje kapot.
Anyway, het is af, op wat puntjes op de i (lijntjes op de schuine kanten, wegwerken van de spijkerkopjes) na.
En misschien nog een schilderijtje wat half op de deur komt. Want je moet de boel niet te serieus nemen.

zaterdag 29 april 2017

Laat maar weer schuiven dat raam

We waren klaar voor de klus. Voor een andere klus, die hierboven welteverstaan, de deurlambriseringsklus. We moesten echter wachten op drogende lijm. Dat hadden we wel een beetje voorzien hoor, dus we wisten wat we in de tussentijd konden doen: het raam maken.

Het statige schuifraam schoof nog wel, sterker: het schoof alleen nog maar, het bleef niet hangen. Het was misschien wel statig maar niet statisch. Logisch, want de touwen waar de contragewichten aan zouden moeten hangen waren niet meer zichtbaar. Dus moesten we iedere keer in de weer met een houtje en kon het raam maar op één stand open.

We hadden al tijden geleden touw besteld om dit te herstellen, maar ja, het is nog best een klus. Het kozijn moet open en voordat het echt goed open kan, moet de lambrisering eraf. Gelukkig waren we toch al in de lambriseringsmood. Dus ging alles eraf. Altijd leuk om weer oude weggestopte stukjes huis te kunnen bekijken.

Het raam moest even naar naar binnen. Dat was een fijne bonus. Konden we eindelijk de verfspetters die niet nader te noemen schildersbeunhazen er een paar jaar geleden op gekliederd hadden, verwijderen. En passant ook nog een meeuweflatsje.

Verder met de touwen en de contragewichten. Even waren we verbaasd om links veel meer gewicht (aan elkaar gebonden met installatiedraad) te vinden dan rechts. Maar zo gek is het niet. Het betekent dat het raam een beetje gaat schranken en dus beter blijft hangen in de positie waarin je hem hangt.

Een touw bleek nog intact, het was alleen los geschoten. Dus we hoefden maar één nieuw stuk. Wel allebei even opnieuw in elkaar vlechten. Heel simpel eigenlijk. Toen kon alles er weer op. En kon het raam weer open, wagenwijd of op een kiertje, en ook weer dicht. Fijn.



Een foto van het eindresultaat is niet zo heel veel anders dan daarvoor, maar het zou nog wel aardig zijn als die nog komt.