Prachtig Kerstfeest voor Herman

Af!

Han en vooral Saar: dankjewel.

Schuren, stofzuigen, stoppen, (bis) en oliën

Een lange dag, maar wel met olie aan het einde.

Bloed, zweet en tranen

Dit weekend hebben we overwogen om wat kinderarbeid op de vloer te zetten en de jongens die hier gelogeerd hebben de matjes los te laten trekken, maar toch maar zelf gedaan. Net als het zagen.
Met vrijwel alle houtjes losgetrokken en de benodigde drietjes gezaagd konden Han en Saar vandaag aan de eindspurt van het leggen beginnen. Het kopshout werd jubelend binnen gehaald. Er is een klein beetje bloed gevloeid toen Han het velletje van zijn vinger tussen twee houtjes klemde, iets meer zweet ondanks de lage temperatuur, en ik heb de tranen al voelen prikken. Maar het is nog niet af dus even geen sentimenteel gedoe. Al het hout ligt, het legmaterieel en -afval is afgevoerd, en er is stopstof gemaakt dus het afwerken kan beginnen.

Helaas is de timelapse van vandaag mislukt, maar dat is het minst erge dat kan mislukken. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Stukjes zagen en meters maken

Omdat niet alle patronen die in het ontwerp zitten prefab op parketmozaïekmatjes verkrijgbaar zijn, en losse latjes ook niet, moeten we de latjes van de matjes pulken. En voor de patronen met verschillende lengtes moet er ook gezaagd worden. Dat heeft Saar Corine uitgelegd. Corine heeft vervolgens ruim 70 drietjes gezaagd en alle vingers zijn nog heel.
Saar heeft flink doorgebikkeld en behoorlijk meters gemaakt. Laughing in the face of the deadline.

Torentje vullen

Meer Weense punten

De eerste punten zijn binnen

Met een aangescherpte tekening zijn Han en Saar de eerste helft van de dag bezig geweest om het patroon op de vloer te tekenen, en toen kon het echt beginnen: Saar heeft de eerste Weense punten gelegd (met de P van perfect). Als snel bleek het toch handiger om onder de plint door te leggen in plaats van er tegen aan. Dus hebben we de plinten losgewurmd. Er blijft genoeg over om te passen en meten.

Het is begonnen

Niemand wist zeker hoe het vandaag zou beginnen. En omdat gisteren al een dag vol behang was, was de eetzaal vanochtend niet leeg. Maar toen Saar arriveerde werd door Wouter reeds de laatste hand gelegd aan het kappen van de uitstekende haardvloer en was de vloer verder maagdelijk.
Na wat gesjouw kon Saar aan het schuren, vooral ter plekke van het binnenplaatsje, want daar komt kops hout op. Voor de lunch in de primer, en het beeld staat meteen. Vervolgens kon het leggen van de ondervloer beginnen en na verloop van tijd arriveerde ook Han. Hij had de wenge-stroken, weense puntjes en mozaiekmatjes bij zich, uitermate schattig.
Tot slot was het tijd om de plattegrond en patronen uit te zetten. Daarvoor was Wouter vervroegd teruggekeerd. Het was even studeren, vooral ook omdat de vierkanten in mozaiekparket niet vierkant zijn, maar het zit goed!

Geleerd van Youtube

Het is jaren geleden dat we te gast waren in een kasteeltje in Normandië. We waren onder de indruk: van het trappenhuis, van de tapijten, van de gastvrouw, van de andere gasten, én van het behang. Kleurrijk, letterlijk en figuurlijk. We wisten dus heel goed hoe het behang in de ridderzaal eruit moest zien. Kwestie van behang + -er regelen en klaar.

Maar dergelijk behang bleek niet meer te krijgen in een kleurrijke variant. Dus maakte Wouter het plaatje voor het behang zelf (al een tijdje geleden). En omdat we onszelf een deadline hadden gesteld, was er ook geen behanger meer te vinden. Dus keken we een instructiefilmpje op youtube en gingen zelf aan de slag. We hebben geen nieuwe hobby, maar vanaf vandaag zouden we onszelf !#!-de-behanger en assistent-!#!-de-behanger kunnen noemen. Dat doen we niet.
Van het resultaat zijn we wel heel blij.

Ik ben van plan dit bericht nog aan te vullen.

Zonder titel - Zo veel te zien

Wat wij in huis halen of maken is meestal het resultaat van een flinke zoektocht of een zich in de loop van de tijd ontwikkelend en invullend thema. Maar soms kom je iets tegen waarvan je niet wist dat je het zocht. Wij kwamen het werk van Robin Gerris tegen, en Robin zelf. Dit is voorlopig het resultaat. Zijn we superblij mee!

Bijna af

Naar aanleiding van het fotofestival in Schiedam waar ik aan deel nam ben ik door Corine en Wouter gevraagd om een werk bij hun thuis te realiseren. Mijn werk draait om de perceptie van fotografie en de herinneringen aan voorbijgaande situaties die de foto's trachten vast te houden. De foto dient vaak als een middel om een herinnering op te roepen. Een afgebeeld persoon kan herinneren aan een verre tante of de afgebeelde objecten refereren naar een bepaalde tijd of plaats. Door een selectie te maken van een foto die refereert naar een bepaalde locatie probeer ik de kijker in een bepaalde richting of context te sturen. Zo ook bij de gekozen foto voor Corine en Wouter. Het is een foto uit het archief van Schiedam die in hun woning genomen is. Toendertijd was hun huis namelijk nog een drukkerij. Door de foto te manipuleren, vergroten en te veranderen van vorm creëer ik een bepaalde sfeer waarbij het de objecten steeds zichtbaarder worden naarmate je langer kijkt. Er verschijnt steeds meer en meer. De beeldtaal die ik gebruik is er een waar verval en reproductie centraal staan. Het beeld is overgedragen op een gat in de muur waardoor het een communicatie aan gaat met de ruimte. Het lijkt zelfs te fungeren als doorkijk. De beschadigingen, korreligheid van het beeld, verschoven en dubbele beelden en de vorm komen voort uit een falende poging om het beeld te reproduceren van het oorspronkelijke beeld. Altijd als er een reproductie ontstaat moeten er concessies gedaan worden ten opzichte van de aura die de eigenlijke foto vast heeft weten te leggen in beeld. Door deze technieken te gebruiken wil ik een bewustwording realiseren bij de kijker. Een moment voor reflectie op eigen herinneringen.

Meer zien van Robins werk? Op robingerris.eu vind je foto's én onder 'cv' exposities.