De tapijtmeneer, Henk, komt rond een uur of twaalf binnen. Hij verlijmt eerst het rubberen ondertapijt en dan kan het echte tapijt erop. Dat is nog even makkelijker gezegd dan gedaan. De loodzware rol moet eerst naar boven. "Kan jij even helpen?" vraagt hij aan Mike. Die kijkt niet blij, maar zegt uiteraard geen nee. Het trapje is smal en ook de draai vanaf de tweede trap de keuken in is lastig. Er sneuvelt wat stucwerk van het hoekje. Maar dan ligt ie er: een paar meter van het "meest kitscherige tapijt dat er bestaat". Ik ben even verbaasd dat Henk dat zo zegt, maar gelijk heeft hij wel. En het is mooi om te horen dat we er weer in geslaagd zijn om een uiterste te vinden. Het uitzoeken, in de winkel van Ka-me-ta in Den Haag was een klein feestje. We werden geholpen door de kleindochter, maar met moeilijke vragen moest ze (en wij dus ook) toch echt naar oma: een echte Haagse dame op leeftijd achter een computer die ze niet helemaal begreep. Mooie verhalen over tapijten en waar ze wel niet allemaal hadden gelegd en gezellig meedenkend. Duidelijk de baas in de winkel.
Als Henk roept omdat hij klaar is, schrik ik. Het ziet er behoorlijk bobbelig uit en ook de aansluiting op de tegels is niet zo strak als ik had gehoopt. Henk snijdt wat bij, duwt wat bobbels weg en verzekert met dat dit normaal is en dat het nog in moet zakken. Desgevraagd ruimt hij de resten ondertapijt op en vertrekt naar de volgende klant.
De volgende dag blijkt dat van dat zakken in ieder geval voor een groot deel waar te zijn. Het mag van mij nog iets strakker zakken, maar dat zou best eens goed kunnen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten